Nooit alleen

Zondag 30 maart 2025 – van Vechtoever naar Ootmarsum
(Dag 8)

Wandelen

Wie wandelt, wandelt nooit alleen. Altijd zijn er wel vogels, altijd de wind of de waterstromen, de bronnetjes soms of passanten.

Altijd zijn er de bomen en de wolken die je groeten of de strakke blauwe hemel en de zijwegen en kruispunten die vragen om een keuze.

Altijd zijn er je gedachten die meetrekken als engelen of als duivels, die je plagen. Alleen wandelen bestaat niet.

Wandelen brengt je ook altijd weer op je innerlijke weg en brengt je thuis.

(Tekst door Marinus van den Berg)

Het was een koude nacht op mijn kampeerplaats. Ik had mijn tentje verborgen achter een huisje bij een voetbalclub opgezet. Wildkamperen geeft altijd extra spanning – tegelijkertijd doe ik dat alleen als het niet anders kan. En natuurlijk is het devies: laat alles schoon en netjes achter!

Vandaag waren er volop heuvels en bossen. Heel anders dan gisteren, toen was het vooral vlak boerenland. Erg mooi. Wel jammer dat het weer grijs en stormachtig was. Nauwelijks regen maar ik heb mijn nieuwe felrode stormparaplu wel even getest.

De grens liep over de heide maar was nauwelijks zichtbaar.
Inmiddels ben ik aangekomen bij mijn camping, niet ver van Ootmarsum. Dat dorp ga ik morgen bezoeken, daar ben ik nog nooit geweest.

Bovenstaand gedicht stond bij een kruis langs mijn pad. Tijdens de drie dagen voor Hemelvaart, de zogeheten Kruisdagen, hielden veel boeren in Salland en Twente sinds mensenheugenis hun jaarlijkse ommegang over de akkers.

Elke dag, bij het vallen van de avond, trokken ze dan rond om te bidden voor een goede oogst en voor bescherming tegen natuurrampen. Het Landkruis was dan het begin- en eindpunt van deze omgang.